Kalina – par excellence człowiek

10 przykazań dla Kaliny to znakomite przedstawienie, które możecie zobaczyć w piątek 29 marca i sobotę 30 marca o godz. 19. na Scenie na Świebodzkim. Zaprasza Monika Bolly, która opowiada o swojej przygodzie z Kaliną Jędrusik.

– To jest opowieść o życiu każdej kobiety, która przekracza magiczne czterdzieści lat i zaczyna zastanawiać się nad sensem tego, co ją do tej pory w życiu spotkało i czy droga, którą wybrała, była właściwa.

Kalina „chodzi za mną” od 1993 roku. Zaczęło się niewinnie od rozmowy z Maciejem Maniewskim, który był przyjacielem Kaliny w ostatnich latach jej życia i chociaż znał mnie tylko z filmów stwierdził, że mój apetyt na życie i ludzi jest bardzo podobny do tego, jaki miała Kalina, to było bardzo miłe. Jakiś czas po tym wywiadzie zrobił mi przecudny prezent – przysłał mi trzy kasety z piosenkami Kaliny. Było ich chyba ze 100. Od tego momentu nie było tygodnia, żebym nie siadała i nie śpiewała ich razem z nią.

Tak zaczęła się moja przyjaźń z nieżyjącą już wtedy Kaliną Jędrusik.

W 2011 roku zrobiliśmy ze Staszkiem Melskim „Sachema” według Sienkiewicza. To był monodram. Była to nasza pierwsza wspólna praca, która dała nam niemałą satysfakcję.

I wtedy Stasiu zapytał co jeszcze chciałabym zrobić, odpowiedziałam – Kalinę.

Jakiś czas po tej rozmowie Staszek znalazł tekst Michała Zabłockiego, który był sztuką teatralną w trzech aktach z Kaliną w roli głównej. Sztuka ta nie doczekała się wcześniej premiery. Na jej podstawie zrobiliśmy nasz monodram „10 przykazań dla Kaliny”.

Od początku założyłam, że nie robimy kalki tej wspaniałej aktorki – kobiety. Byłaby to ogromna krzywda dla niej i Michała Zabłockiego, tym bardziej, że wiele mnie od niej różni.

W pewnym sensie zmaganie się ze sobą i z Kaliną stworzyło obraz kobiety poza czasem i przestrzenią, kobiety z którą można się identyfikować.

Kalina była nieszablonowa, szła na żywioł, a mimo to nie była bezrefleksyjna, tyle, że nie obnosiła się z tą refleksją. W spektaklu gram Kalinę-blondynkę, taką, jak wyglądała na początku kariery, zanim Dygat wymyślił jej emploi wampa, które miało ją wypromować, a de facto zniszczyło, bo zaszufladkowało. Jej życie stało się jedną wielką kreacją. Stała się seksbombą teatru, kinematografii i telewizji w Polsce.

Mimo olbrzymiego ładunku dramatycznego to przedstawienie nie jest smutne! Jest dynamiczne a momentami nostalgiczne. Jest wiele rzeczy zabawnych, ale też i dojmujących takich jak żal, że nigdy nie doświadczyła macierzyństwa.

Pomyślałam, że tak naprawdę nikt jej nie znał i być może ja mogę się do niej trochę zbliżyć i tym samym wziąć w obronę.

Sądzę, że miała ogromną potrzebę akceptacji, potrafiła zrugać kogoś za nic, ale potrafiła też okazać wielkie serce. Kiedyś podeszła do niej koleżanka i powiedziała „ Kalina! Skąd masz takie piękne okulary przeciwsłoneczne”. Kalina bez wahania zdjęła je i dała jej w prezencie, a były przywiezione zza żelaznej kurtyny, kupione za ciężkie dewizy – czy komuś z nas się coś takiego zdarzyło?

Kalina jest dla mnie człowiekiem par excellence, złożona z ogromnej ilości negatywów i pozytywów i to właśnie tworzy z niej prawdziwego człowieka.

Więcej o przedstawieniu oraz bilety tutaj.